Op mijn Facebook pagina heb ik een keer een foto gepost van mezelf met cake en cadeautjes.. het was een vrolijke foto. Wat ik er niet bij vertelde was bij wat voor soort gezin ik had afgerond. Dit heb ik bewust gedaan, na overleg met de moeder. Ze zei “misschien zullen mensen zo’n vrolijke foto niet begrijpen”. Daar was ik het mee eens en we hebben afgesproken dat ik een andere keer zou vertellen over dit gezin en dat ik dan een foto van een bloem erbij zou posten.
Een dag later bedacht ik me dat ik haar al eerder had horen zeggen dat ze het lastig vond om te lachen in bijzijn van sommige mensen, dat anderen dat misschien niet gepast zouden vinden. Terwijl ze zich op dat moment naar omstandigheden wel goed en oprecht blij voelde. Destijds heb ik haar gezegd: “moet je dan maar depressief worden, of hele dagen somber blijven? En wat leer je je zoon dan? Dat hij niet meer mag genieten van het leven?” Daar was ze het ook wel weer mee eens, dat dat ook niet de bedoeling kan zijn. Ik heb daarom dit stukje geschreven en overlegd met moeder of zij het goed vindt dat ik dit post. Omdat ik graag taboes wil doorbreken. Ik vind het namelijk belangrijk dat iedereen mag leven op zijn eigen manier. Zonder dat dit ten koste gaat van andere mensen natuurlijk.
Het verhaal is als volgt. Ik ben een jaar geleden ingezet bij een gezin, omdat de vader een ernstige ziekte had, waarbij hij steeds minder kon. Hij vond het bijvoorbeeld leuk om met z’n zoon te mountainbiken, in de tuin werken, klussen en heeft z’n vrouw leren kennen bij het dansen, daar hebben ze zelfs prijzen mee gewonnen. Maar hij kon steeds minder.. Toen ik bij deze mensen begon kon hij al niks meer van bovengenoemde en zou hij uiteindelijk overlijden. Ik ben ingezet om de zoon te begeleiden bij dit proces, want de zoon van 8 jaar vertoonde door dit alles onder andere zeer druk gedrag en concentratieproblemen in het dagelijks leven. Het was elke keer weer een periode van spanning en angst als vader weer werd opgenomen.
Het mooie aan dit gezin was, dat ze, ondanks alles altijd de humor inzagen van veel dingen, dat ze grapjes maakten. Dit zorgt er natuurlijk voor dat het dragelijk blijft, en dat er ook op een luchtige manier over de moeilijke dingen gepraat kan worden. Uiteindelijk is vader overleden, maar zelfs op de begrafenis hebben ze de mensen nog met humor verrast met een lied wat klassiek begon, maar uiteindelijk als hardrock nummer eindigde (2Cellos met “Thunderstruck”). Het lied heeft de zoon uitgekozen, het was het nummer van hem en zijn vader. Een bijkomstigheid was dat de mensen met open monden zaten te kijken naar de videoclip.
Waarom het me zo aan het hart gaat is dat deze mensen dus altijd proberen het positieve te zien en altijd proberen iets moois te maken van het leven, ik vind dat echt mooi. Maar dat dit wordt belemmerd door gedachten, zoals: “ik mag niet lachen”, “ik moet m’n lachen inhouden”, “andere mensen denken dan misschien dat ik er niks om geef dat hij is overleden” dat vind ik erg. Gedachten die ontstaan zijn door een gedachtengoed vanuit de cultuur. Of ja, waar zou dit eigenlijk door komen? Maar waarom is het niet gepast als ze lachen, terwijl lachen hen juist op een fijne manier aan hun geliefden doet herinneren? Vandaar mijn eerste poging om dit taboe te doorbreken.
De zoon van ondertussen 9 maakt het goed, hij vond mijn hulp soms lastig, omdat hij dan juist aan z’n vader ging denken, maar hij vond het ook fijn en zou er niks aan willen veranderen. Hij had veel negatieve gedachten na het overlijden van z’n vader, en heeft dit om weten te buigen. Zijn oplossing was dat hij alle negatieve gedachten (zoals iemand de schuld willen geven) in een put gooit, want hij heeft geleerd dat je niks aan die negatieve gedachten hebt. Verder kan hij goed praten over lastige dingen met z’n moeder en ze geeft antwoord op al zijn vragen, op een manier die voor hem begrijpelijk en goed is. Samen gaan ze verder van het leven genieten, op alle mogelijke manieren die bij hen passen.
Ik ben heel erg trots op jullie!